Na co szczepić kota?

Szczepienie podstawowe oznacza podanie pojedynczej szczepionki zawierającej antygeny dla trzech najczęściej występujących chorób. Oznaczenia na szczepionkach często biorą się z pierwszych liter nazw schorzeń. Na co szczepić kota tzw. szczepionką podstawową:

• Panleukopenia (P) – która jest szczególnie groźna dla kociąt, ale może też dotykać starszych osobników. W przebiegu panleukopenii dochodzi do przewlekłych biegunek, wymiotów, wyniszczenia zwierzęcia. Charakteryzuje się wysoką śmiertelnością, a leczenie wymaga m.in. podania surowicy odpornościowej (od kota, który przechorował i przeżył, lub gotowego preparatu – oficjalnie niedostępny w Polsce).

Panleukopenia nieleczona prowadzi do śmierci zwierzęcia wskutek odwodnienia, wtórnych zakażeń i sepsy lub też niewydolności mięśnia sercowego (w przypadku ostrego przebiegu). Leczenie jest kosztowne i niestety mimo wysiłków nie zawsze skuteczne. Parwowirus, który wywołuje chorobę jest również zaraźliwy dla szczeniąt. Szczepienie w znaczącym stopniu (nawet ok. 90%) ogranicza zachorowanie, a tym sposobem, także i siewstwo.

• Herpeswiroza, Zakaźne zapalenie nosa i tchawicy (R, H – Rhinothracheitis, Herpesvirus) – powoduje zapalenia spojówek, krtani i tchawicy, a także zatok. W trakcie choroby może dojść do zaburzeń węchu (którym głównie kierują się koty przy jedzeniu), obrzęku gardła – utrudniającego przełykanie, gorączki i osłabienia kota. Koty po zarażeniu są stałym nosicielem wirusa, który w okresie spadku odporności powoduje nawroty choroby, a w niektórych przypadkach trwałe, przewlekłe zapalenia zatok.

Problem dotyczy praktycznie całej populacji kotów, które prędzej czy później i tak będą miały kontakt z wirusem. Przyjmuje się, że praktycznie wszystkie kot są nosicielami w momencie szczepienia. Mimo to podaje się je, ponieważ łagodzi przebieg choroby, ogranicza siewstwo wirusa do środowiska i ogranicza nawroty choroby.

• Kaliciwiroza (C – Calicivirus) – powoduje nadżerkowe zmiany jamy ustnej utrudniające pobieranie pokarmu, a w połączeniu z infekcją herpeswirusową i zakażeniem bakteryjnym nazywana jest „kocim katarem”. Kaliciwirus może też powodować zapalenia dziąseł, kulawizny i zapalenia stawów, uszkodzenie nerek i innych narządów. Szczepienie pomaga złagodzić objawy choroby i zmniejszyć ryzyko zachorowania. W ostatnim czasie pojawiają się jednak coraz bardziej zjadliwe szczepy kaliciwirusa (tzw. FS-FCV) – atakujące nawet szczepione koty. Wówczas choroba ma bardzo ciężki przebieg, który może prowadzić do nagłej śmierci – nawet ok. 50% przypadków (u nieszczepionych kotów ryzyko wyzdrowienia praktycznie nie istnieje).

Kwestią sporną jest czy szczepienie przeciwko wściekliźnie, które nie jest prawnie wymagane w przypadku kotów, powinno być podstawowe czy dodatkowe. Zalecenia poszczególnych lekarzy bywają różne.

Moim zdaniem warto rozważyć szczepienie kotów typowo domowych raz na 2-3 lata. Zdarza się bowiem, że czasem podróżują z nami, zabieramy je np. na działkę, gdzie mogą mieć kontakt z innymi zwierzętami. Zawsze istnieje też ryzyko, że kot ucieknie lub zaginie mimo wszelkich starań lub zabezpieczeń.

W przypadku kotów wychodzących powinno być to jedno ze szczepień podstawowych z uwagi na ryzyko kontaktu z zarażonym zwierzęciem (np. nietoperzem). Ponieważ wścieklizna jest chorobą odzwierzęcą, a więc groźną dla ludzi, warto przed takim zagrożeniem zabezpieczyć również siebie, chociażby poprzez szczepienie kota.

Wścieklizna jest szczepieniem niezbędnym do wystawienia paszportu dla zwierzęcia, bez którego nie może ono opuścić kraju.